Een boswandeling met een luchtje

Vandaag zijn we eropuit getrokken: Henk, Eefje, Gaby, mijn dochter Liz (met een Z!) en ik. Bestemming: het Scheveningse Bos in Den Haag. Even lekker de natuur in. Geen schermen, geen haast, alleen frisse lucht, kwispelende staarten en kinderlachjes.

De honden waren door het dolle heen. Rennen, rollen, viezigheid opzoeken alsof het hun levensmissie was. En Liz? Die was niet te stoppen. Ze wilde per se met de honden aan de lijn lopen. En ik moet zeggen, dat ging verrassend goed. Ze is pas 2,5, maar ze deed het alsof ze al jaren een hondenuitlaatservice runt. Ik stond erbij, keek ernaar en voelde me apetrots.

We sprongen over boomstammen, speelden tikkertje tussen de bomen en genoten gewoon van het moment. Alles was perfect.

Totdat het gebeurde.

Liz stapte midden in een hondendrol.

En ja hoor, het bekende riedeltje volgde: “Hé Liz, je bent in de poep gaan staan!”
Ze keek geschrokken naar haar schoen. Begon te huilen. En toen... probeerde ze met haar hand de poep eraf te vegen.

“Nee, nee, niet doen Liz!” riep ik nog.

Maar het kwaad was al geschied. Haar hand zat onder. En voor ik het wist, zat het ook op haar shirt. En dat gehuil? Dat ging een octaafje hoger.

Tja, einde wandeling.
We zijn linea recta terug naar de bus gegaan, schoenen uit, vieze kleren uit, Liz op de arm. Naar huis. Onder de douche ermee. De honden lagen bij thuiskomst meteen uitgeteld in hun mand. Missie geslaagd – voor hen dan.

Ondanks de poep (of misschien juist dankzij dat momentje ‘echte ouderpraktijk’) was het een topdag. Vol viezigheid, avontuur en een meisje van 2,5 dat zich groots liet zien.

O ja, aan al die hondenbezitters die de boel niet opruimen: kom op hè. Opruimplicht is er niet voor niks. Maar eerlijk is eerlijk, deze lag wel wat verstopt in de bosjes. Dus oké, bij deze, één keer genade.